دختران خانه شماره 17

ما اتفاق‌ها را آن‌گونه به ياد مي‌آوريم كه ذهن‌مان مي‌خواهد. آنچه مي‌بينيم، مي‌شنويم و حس مي‌كنيم در ذهن ما جا مي‌گيرد، ولي ذهن انسان تصويرها را به‌شكلي دگرگون مي‌كند كه با دنياي واقعي متفاوت‌اند. ذهن انسان دوربين بي‌طرف و ثابتي نيست، بلكه تدوين‌گر و فريبكار است. همين باعث مي‌شود روايت هركسي از تجربه‌ي زيستن يگانه و مختص به او باشد. تجربه‌هاي عاشقانه نيز بر همين اساس به ياد مي‌آيند و هنر رمان، ساختن جهان تازه‌اي از هزارتوي ذهن با هزارتوي زبان است. «دختران خانه‌ي شماره‌ي 17» روايت عشق و بازي با زمان و زبان است. شخصيت‌هاي اين رمان پيچيده و ناآشنا نيستند ولي با خواندن اين رمان پي مي‌بريم انسان موجودي پيچيده‌شده در زمان و زبان است.